Doen we nog de goede dingen? En doen we die dingen nog goed? Met de praktijkspiegel voor duurzame infraprojecten zoek je samen naar antwoorden. Met de spiegelaanpak leg je met behulp van collega’s van andere projecten de sterke en zwakke punten van je project bloot. Zodat je waar nodig tijdig de aanpak kunt bijsturen.

De essentie van het spiegelconcept is dat collega’s ‘in de keuken kijken’ van een geselecteerd project(team), met de bedoeling van elkaar te leren en beter te worden. Jouw collega’s vormen het ‘spiegelteam’. Het in de keuken kijken gebeurt op een gestructureerde manier met behulp van een gespreksagenda die eerder met de opdrachtgever is samengesteld.

Hoe werkt het dan precies? Eerst wordt bevraagd en onderzocht hoe het projectteam, met elkaar, het project uitvoert. Dan bespreekt het spiegelteam wat zij gehoord hebben en wat zij daar van vinden. Dat geven zij weer in de zogenaamde Collegaspiegel. Parallel hieraan bespreekt het projectteam hoe zij zelf naar hun uitvoering kijken. Zij geven dat weer in de zogenaamde Zelfspiegel. De Zelfspiegel en de Collegaspiegel leggen we naast elkaar en in een gezamenlijke dialoog wordt besproken welke lessen uit deze vergelijking te trekken zijn.

Een Duurzame GWW Praktijk Spiegel kun je ook inzetten aan het eind van het project. De insteek van zo’n Evaluatie Spiegel is om opgedane kennis en ervaringen te delen met andere projecten. Zij hoeven dan niet opnieuw het wiel uit te vinden.

Stadswerk072 project Overdie Fase 4 en 5

Het Stadswerk072 projectteam Overdie deed ervaring op met de DGWW Praktijk Spiegel. Projectleider Sytze van Wagtendonk deelt zijn ervaring:

“Ik vind het delen van ervaringen tussen projecten belangrijk. Met het project Overdie hebben we een dubbele doelstelling, namelijk energietransitie en duurzame herinrichting van riool en buitenruimte. Reden genoeg om eens te kijken of er nog blinde vlekken zijn. De spiegelmethode sprak me meteen aan. De collega’s uit andere projecten kijken tussentijds kritisch naar onze werkwijze, hoe je als team functioneert en de inrichting van, wat ik voor het gemak het DGWW proces noem: van ambitie naar duurzaamheidscriteria die we kunnen toetsen. Daarbij komen ook onderwerpen als cultuur, samenwerken en organisatie aan bod, die vaak onderbelicht blijven bij andere methodieken. Ik heb de nodige punten gehoord waarmee wij nu verder kunnen. Bijvoorbeeld het concreet vertalen van duurzaamheidsdoelen in beoordelingscriteria om teleurstelling achteraf te voorkomen, de betrokkenheid van beleid en bestuur in de projectuitvoering en het expliciet opschrijven van de inhoudelijke groene en grijze afwegingen die we steeds maken. Je moet het DGWW proces gedegen organiseren, het komt niet vanzelf goed met klimaat en duurzaamheid.”